Ons motto hier: Wat een leven :)

Na lange tijd weer een berichtje van ons. We vermaken ons prima waardoor we de waarbenjij.nu soms vergeten om bij te houden ;)

In onze tweede week stage hebben we 6 nieuwe patiënten erbij gekregen, inclusief ouder, die drie weken een intensief programma komen volgen. Het zijn allemaal cerebrale parese kinderen. We hebben om de beurt bij een assessment gezeten. Opvallend was dat we met de arts, verpleegkundige, psychosociaal therapeut, prothese maker, twee fysiotherapeuten en de patient met twee ouders in één kamertje zaten. Een goed initiatief maar het was meer een gezellige boel en totaal niet effectief. Dat dingen hier niet altijd effectief georganiseerd zijn komen we hier regelmatig tegen. Van een patientje van 8 jaar zijn we nog al geschrokken. In eerste instantie kwam ze voor het programma van cerebrale parese want ze was nogal spastisch. Ze was heel klein, verschrikkelijk mager maar wel heel erg gespierd en haar thorax uitgezet en constant in inademingstand. Ze was 8 jaar maar we hadden haar zeker jonger geschat. We zijn diezelfde dag begonnen met therapie. Het viel meteen op dat ze heel erg ademhalingsproblemen had, met name wanneer ze lag. Zodra we haar tegen ons aan lieten zitten (kon niet zelfstandig zitten), viel ze meteen in slaap. Ze was gewoon totaal uitgeput en op. We hebben gevraagd of de dokter naar haar hart en longen wilde kijken omdat we ons hier echt wel zorgen over maakten. De dokter heeft er even naar gekeken en kwam met de conclusie dat ze emfyseem, COPD, had. In Nederland zou het kind hier meteen hulp en zorg voor krijgen. Hier gaat dat anders en hangt alles van het budget van de donatoren af. Ze doneren momenteel voor kinderen met CP, maar een extra behandeling voor bijvoorbeeld emfyseem valt hier niet onder. Hier zijn we best van geschrokken, maar beseffen ook hoe goed de zorg in Nederland is vergeleken met de zorg in Indonesië. In principe is de zorg in Yakkum gericht op kinderen, deze hoeven ook niet te betalen. Maar af en toe komen er oudere patiënten, die zelf hun verblijf en zorg betalen. Zo kwam er een nieuwe man van 60 jaar van een einlandje ergens boven java met een geamputeerd onderbeen. Tijdens het assessment bleek dat hij nog erg fit en sterk was. Later zagen we hem in het centrum elke ochtend allemaal oefeningen doen. Ook sprak hij goed engels waardoor we hem de rest van de drie weken behandeld hebben. De nieuwe groep patiënten met ouders zijn heel gezellig en is leuk om mee in het centrum te wonen. Anneke, de Nederlandse vrijwillige verpleegster, had ons uitgenodigd om bij haar thuis te komen eten. Lekker hollands patat met mayo en een broodje hamburger gegeten. Erg gezellig! Leuk om haar huis te zien en haar man te ontmoeten. Ze wonen nu 2 jaar in Indonesië waardoor ze ons veel kunnen vertellen over de cultuur verschillen. Later op de avond hoorden we een fluitje, wat en kokos man bleek te zijn. Hij stond voor huis met achterop zijn fiets een keukentje gebouwd waar hij kleine kokos hapjes klaarmaakte. Deze hebben we uiteraard geprobeerd, alleen al omdat het er zo leuk uit zag.
Daarna was het weer tijd voor een weekend trip. We zijn vrijdag avond spontaan naar het centrum van Yogja gegaan, wat een half uur rijden van ons centrum is. Hostel geboekt met schattige kamertjes om een zwembad heen. Savonds naar Via Via cafe gegaan en wijn gedronken! Ondanks dat we de bintangetjes hier beginnen te waarderen was een wijntje ook wel weer erg lekker. Volgende dag lekker bij het zwembad gechilld in onze bikini en daarna door met openbaar vervoer naar het strand Parangtritis. Na een busreis van 2 uur aangekomen en lekker over het strand gelopen. Onder een parasol uit een kokosnoot gedronken, wat niet erg lekker was maar wel leuk voor de foto’s. Daarna bij een strand tentje gezeten en gerelaxed en een potje scrabble gespeeld. Awesome spel voor zulke momenten :D Savonds bleken en veel vuurtjes op het strand te zijn. We hebben wat biertjes gekocht en deze lekker op de het strand opgedronken. Wat een mooi leven hier :) Volgende dag wilden we een scooter huren maar dit was nergens mogelijk. Daarom hebben we uiteindelijk voor een Ojec gekozen, een taxi waarbij je achter op de scooter zit. Uurtje gereden en vet genoten van de reis. Is veel leuker om achterop te zitten dan wanneer je in de auto zit. Door de wind, geur en geluiden geniet je nog meer van de mooie natuur. Toen we aankwamen bij Kukup beach hebben we eerst een gefrituurd visje gegeten. Meer frituur dan vis en een lekker bord vol met witte rijst en een erg pittige sambal die zelfs Marlou niet trok. Volgende keer beter. Genoten op het strand van het mooie uitzicht. Marlou heeft nog een lekker duikje genomen in haar pyjama, dat was beter dan in de bikini. Uiteraard weer op de foto met families en groepen. Ook komen er vaak mensen met ons praten, omdat ze graag beter Engels willen leren spreken. Daar kom je vaak niet zo snel vanaf. Maar goed, we hebben wel genoten op het strandje. Klaar voor de volgende werk week.

De sint is ook bij ons langsgekomen  We hebben onze schoen gezet en er zat de volgende dag ineens een kado in! Lekkere pepernootjes en marsepein…  Deze week zijn we begonnen met zwemtherapie. Wij zwemmen elke ochtend baantjes en werden later elke ochtend vergezeld door Rio. Dinsdag zijn we begonnen met therapie voor twee patiënten. Het was een grote happening en veel medewerkers en bewoners kwamen kijken. De meeste mensen kunnen hier niet zwemmen waardoor ze allemaal nieuwsgierig waren. De kinderen waren in het begin erg voorzichtig in het water maar werden steeds enthousiaster. Alle ouders in het centrum waren enthousiast en vroegen of hun kinderen ook zwemtherapie konden krijgen, dus geven tegenwoordig alle patiënten zwemtherapie. Alle kinderen zijn erg enthousiast. Ze lachen, omhelzen je en elke keer als je ze tegen komt beginnen ze over ‘renang’, zwemmen. Niet alle ouders vinden het even leuk, soms zie je moeders stressen op de kant omdat ze bang zijn dat er iets gebeurt met hun kind. Dan is het best fijn dat je de taal niet zo goed kent en je er lekker niets van aan hoeft te trekken :D Omdat het zwemmen zo’n succes is werd er ook gevraagd op de kinderen van de schoolklas, die hier elke ochtend les hebben, ook met ons konden zwemmen. Uiteraard kwamen ze , op z’n Indonesisch, veel te laat en allemaal tegelijk in plaats van twee bij twee, maar ook dit was een succes. De kinderen zijn allemaal gehandicapt. De een kan meer dan de ander maar toch vonden ze het super leuk. Ook tijdens het zwemmen worden er veel foto’s gemaakt. We hebben wel ons zwemburka aan (broek en shirt), dat voelt toch iets prettiger hier.
Deze week hebben we weer bij Anneke gegeten. Deze keer lekkere aardappeltjes uit de oven met knoflook, stuk verse vis en salade. Voorafgaand hadden we een gazpacho, heerlijk! We werden vergezeld door een mooi kerstboompje met gekleurde flikkerlampjes die op verschillende standen konden. Hier hebben we ons wel even mee vermaakt. We doen ook bijna dagelijks boodschappen bij een fruitmarktje. Hier zijn we al vaste klanten en we staan in het centrum er om bekend dat we altijd fruit hebben. Maar dat is hier ook erg lekker! Mango’s, watermeloen, hele kleine banaantjes en ananas eten we hier om het leven! :D
Vrijdags hebben we weer een hostel uitgezocht in het centrum van Yogja. Achteraf bleek dit een klote kamer te zijn. E zaten aan een steeg en naast de moskee waardoor slapen nog al belemmerd werd. ’S Avonds zijn we naar bintang cafe geweest. Biertjes gedronken en er was een reggae band, die aan het einde van de avond helemaal los ging. We hebben nog lekker gedanst op de bob marley nummers. Hierna de Indonesische febo op gezocht, heelrijk op de grond op een kleedje aan de gefrituurde kip. Marlou kon dit niet zo goed aan al die botjes dus die is voor de brood met omelet gegaan. Daarna nog een paar tellen in een club geweest. Hier trad een band uit jakarta op. Ze zagen er niet uit en liepen mee te schreeuwen met de muziek, was echt verschrikkelijk maar daardoor ook wel weer genieten :P Volgende ochtend met een mooie paarse trein naar Solo, een stad naast Yogja. Een hotel met zwembad uitgezicht met hele bijzondere medewerkers, beetje opdringerig en eng, maar hebben ons wel vermaakt. Twee Nederlandse meiden ontmoet die allebei door indo aan het reizen waren. Met een van hun de night market opgezocht en door het stadje gelopen. We hadden voor de volgende dag scooters gehuurd met een gids maar dit kon plotseling niet meer door gaan omdat de scooter kapot bleek te zijn. We mochten op een motor maar hebben beide nog nooit motor gereden, en om dat uit te proberen in de bergen en tussen het indo verkeer leek ons niet zo’n goed plan, dus zijn lekker op z’n Hollands op de fiets gegaan. Om half 7 zouden we gaan ontbijten maar er was niemand te bekennen in het hotel, terwijl ontbijt om 6 uur begon. Dus zijn maar op straat voor een lekkere rijstmaaltijd met gefrituurde tempeh gegaan. Het was super druk in de hoofd straat. Op zondag is het van 6 tot 9 uur smorgens auto en motor vrij, waardoor iedereen op de fiets en lopen over de straat ging. Ook werden er lessen gegeven zoals thai chi en aerobics! Hadden we dit maar eerder geweten dan hadden we geen fietsen hoeven huren! We hadden mooie fietsen. Mirjam een mooie mand voorop voor de rugzak en een klein beetje te klein. Tijdens het berg opwaarts fietsen viel te ketting er meteen al af. Met een bootje over de rivier gebracht en tussen de rijstvelden gefietst. Was super leuk. Wel op Indonesische snelheid dus moe werden we niet echt, maar was wel de moeite waard. Verschillende fabrieken bezocht. Dit is allemaal in huis en de hele familie werkt mee. Bij de brood fabriek een vers bananenbroodje gegeten, best lekker. Val de alcoholfabriek hoefden we niets te proeven, bah wat een ranzigheid. Na de fietsen terig gebracht te hebben zijn we koffie en thee gaan drinken om de tijd wat te doden voordat we met de trein konden. Uiteindelijk waren we een uur van te voren op het station en bleek de trein al vol te zitten. Net zwolle – Groningen op zondag dus! Pim pam pet en scrabble heeft ons geholpen om de tijd door te brengen.
De vierde week bestond voor ons uit huisbezoeken, kinderen in het centrum behandelen en twee dagen zwemtherapie. Er was een nieuwe patient. Dit jongentje moest zo hard huilen en schreeuwen als een van ons voorbij kwam lopen! Het was zo erg dat hij niet bij het avond eten kon zitten omdat hij te bang was voor ons en niet kon stoppen met schreeuwen. Uiteindelijk hebben we het voor elkaar gekregen om met hem in het zwembad te zijn. Heel voorzichtig is Marlou met hem gaan spelen en zijn nu best friend ever. Niemand mag hem behandelen alleen Marlou. Goeie vooruitgang dus! Maar toen kwamen Henk en Elly lang, en de grote grijze baard van Henk was voor Ega nog even te veel dus begon hij weer te schreeuwen haha. Helaas viel het eten bij Marlou niet zo lekker en was de WC deze week haar beste vriend. Gelukkig kwamen Henk en Elly langs en werd er goed voor haar gezorgd. Elly heeft op de kruidenmarkt kaneel voor Marlou gekocht, wat goed blijkt te zijn voor dit soort moment. Lekker witte rijst met suiker, boter en kaneel, 3 keer op een dag :D En cola was ook ruim aanwezig in onze koelkast. Na een paar dagen is Marlou gelukkig wel weer opgeknapt. Mirjam heeft een vrije dag genomen om Henk en Elly het centrum van Yogja te laten zien. Erg leuk over de fruit en kruiden markt rondgelopen. ’s Avonds op een kleedje op de grond nasi gudeg gegeten. Daarna alweer weekend! Het gaat super snel de tijd hier! Vrijdag avond weer hostel en naar ons favoriete reggae cafe gegaan. Uiteraard weer een dansje gedaan op bob marley muziek. Daarna twee Nederlandse jongens ontmoet, een Guus Meeuwis look a like en iemand uit Oosterwolde, meteen onze vrienden geworden. Volgende ochtend begonnen aan onze 4 uur durende treinreis. Was opzich prima te doen alleen een beetje warm. Daarna met de Bejac (tuk tuk achtig) naar het busstation om de bus naar Pangandaran te nemen, het stand. Beetje jammer dat de Bejac fietser en de buschauffeur van een half uitelkaar vallend busje ons hebben afgezet als een malle. We zijn door de slechte weg door het hele busje heen geschud. Onze Duitse medereizigers waren niet zo blij hier mee en hebben dit ook laten merken. Maar goed, we zijn aangekomen op het strand. Was weer een mooi avontuur die reis! Super mooie strand met allemaal strandtentjes met meubels van bamboo. Wel heel erg rustig omdat het laagseizoen is. Heel hard gechilld op het strand met een cocktail, de lekkerste gamba’s OOIT, zonsondergang, muziekje, geluid van de zee en een lekker warm windje. We hebben er deze avond redelijk vaak bij stil gestaan dat we best een mooi leven hebben. Volgende ochtend surfboards gehuurd. Mirjam lessen genomen want was de eerste keer. Super leuk en lekker lopen klote in de zee met de golven. Genieten. Daarna gelunched met weer de gamba’s en lekkere patatjes. Einde van de middag weer richting huis gegaan. In een overvolle bus twee uur richting te trein gereden. Het is knap hoe ze zoveel mensen in een bus krijgen. De helft hing half naar buiten en Marlou zat net niet op de versnellingspook. Daardoor kon ze wel mooie foto’s maken. Daarna de trein, deze keer gekozen voor de eerste klas. Super chille stoelen en een dekentje met kussen er bij. De 4 uren zijn voorbij gevlogen en moesten zelfs wakker gemaakt worden! Helaas was factor 30 niet genoeg voor Mirjam Dammers en had ze de volgende dag een opgezwollen hoofd van de verbrandheid..Toch maar aan de factor 50 geloven denk ik.. Maar het was het waard, wat een relaxed weekend en wat heeft Indonesië mooie plekken! :)

Nog een weekje door brengen in het centrum en dan voorbereiden voor onze twee weken vakantie op BALI :)