Eerste stage weken en vulkaan Merapi

Onze eerste twee weken stage zitten er bijna op. We hebben erg veel gezien , geleerd en meegemaakt! We wennen steeds meer aan het eten en de warmte. Ook leren we steeds meer de cultuur kennen. De mensen zijn erg open en vriendelijk maar hebben ook aparte gewoontes! Wij Nederlanders zijn heel direct en vinden het normaal om kritiek of feedback aan elkaar te geven. Hier op Java geven mensen geen kritiek op elkaar, dat vinden ze heel raar en asociaal. Dit komen we ook veel tegen in de zorg, wat soms zelfs ten koste gaat van de kwaliteit. Daardoor is de communicatie soms ook lastig met collega’s. Wij moeten er heel erg om denken hoe we dingen brengen.

We hebben een weekplanning voor de stage. Twee dagen in de week zijn we samen aan de slag in het centrum. De kinderen hier volgen vaak drie weken een intensief programma waarbij ze samen met een van de ouders hier 3 weken verblijven en elke dag fysiotherapie hebben. Bijna alle patiënten hebben cerebrale parese, een hersenaandoening waarbij ze vaak spasmes of helemaal geen spierspanning hebben in armen en benen. Gemiddeld hebben de fysiotherapeuten samen 7 patiënten.. Toch wel anders vergeleken met Nederland! We helpen met de therapie en geven oefeningen. We kunnen al een aantal woorden Bahasa zodat we met de kinderen spelletjes en oefeningen kunnen doen, maar de communicatie blijft wel een hindernis. De ouders zijn altijd mee met de therapie. Het is de bedoeling dat ze de therapie thuis zelf voort kunnen zetten na 3 weken intensieve therapie en dat ze weten hoe ze met de aandoening om moeten gaan. Communicatie met de ouders is daarom ook erg belangrijk, maar door de taal kunnen we dit niet doen. Gelukkig kan Vanda, de fysiotherapeut, wel dingen voor ons vertalen. Het is erg leuk om met de kinderen te oefenen. Je moet wel creatief zijn en het leuk houden voor de kinderen. Ze hebben hier een groot zwembad die alleen door ons gebruikt wordt. Waarschijnlijk is dit omdat niemand kan zwemmen. Wij hebben een programma voor zwemtherapie opgestart. Elke donderdag gaan wij zwemmen met een aantal kinderen. Ze vinden het allemaal super leuk en zijn enthousiast, net als de bewoners en ouders van de kinderen. We hadden veel bekijks toen we het zwembad in gingen met de kinderen! Later op de middag toen Marlou baantjes ging zwemmen kwamen een aantal bewoners ook in het zwembad omdat ze graag willen leren zwemmen!
Om de week gaan we een dag mee met psychosociaal therapeut Irai achter op de scooter, huisbezoeken. We bezoeken dan drie patiënten die vlak bij de vulkaan wonen. Deze patiënten hebben brandwonden opgelopen door de vulkaan uitbarsting van 2 jaar geleden. Deze wonden zijn niet ontstaan door de lava maar door de gassen die er van af komen, best heftig! De eerste patiënt is een vrouw van 60 jaar en heeft amputatie van beide onderbenen gehad. Ze zit nu in een rolstoel en haar bovenbenen zitten onder de brandwonden. Irai is er om met haar te praten over het ongeluk en om het te verwerken. Daarna zijn wij aan de beurt als fysio, je wordt meteen in het diepe gegooid en we hebben veel verantwoordelijkheden! Maar dat maakt het allemaal ook super leuk. De vrouw wil erg graag weer lopen met protheses. Maar naast haar geamputeerde benen is ze in de 60, heeft ze overgewicht en Diabetes waardoor ze veel vocht onderaan haar stompjes heeft. Een leuke casus dacht ik zo! We doen oefeningen met haar en leren haar hoe ze moet omgaan met de diabetes. Daarna bezoeken we een jongen, rond de 25 die beide benen heeft verbrand. Hij heeft geen tenen meer en allemaal brandwonden op zijn beide benen. De huid is heel erg hard en stijf waardoor er bijna geen beweging in zijn benen mogelijk is. Hij heeft thuis een looprekje maar die gebruikt hij niet veel, hij vind op de bank voor de tv ook wel prima. Echt een uitdaging voor ons om hem aan het lopen te krijgen! Tot slot bezoeken we altijd een man die zijn voeten en handen heeft verbrand. Heel apart, alle gewrichten zijn nog te voelen alleen de huid is helemaal aan elkaar gesmolten waardoor hij zijn vingers en tenen niet meer afzonderlijk van elkaar kan bewegen. Hij heeft niet heel veel fysiotherapie nodig, hij kan alles zelfstandig. We hebben beide een rondleiding gekregen. Hij woont aan de rand van de lava stroom. Je ziet daar veel mensen aan het werk opzoek naar stenen of bruikbaar materiaal. Verder verzamelt hij vogels en kippen, zijn hele huis en tuin zat er vol mee! Dat is het leuke aan huis bezoeken, je kunt zien hoe mensen wonen en leven.
Tot slot gaan we allebei nog een dag mee met het medische team. Dan gaan we in de auto op huisbezoek met een arts, een verpleegster, een Nederlandse vrijwilliger als verpleegster en twee fysiotherapeuten. Na een uur rijden halen we eerst altijd ons tweede ontbijt, een zakje rijst met sambal, gebakken tempeh en een glas thee met de helft gevuld met suiker Mjam! We snappen nu ook hoe sommige mensen hier zo dik kunnen worden. Na nog een uur rijden komen we aan bij onze eerste patiënt. Helemaal afgelegen in een hutje. Als je daar binnenkomt stinkt het naar plas en is het er super vies. De man is uit de boom gevallen tijdens het halen van kokosnoten, daardoor heeft hij een incomplete dwarslaesie op gelopen. Hij ligt de hele dag op een matrasje met een katheter. Omdat hij zo veel ligt heeft hij een enorme decubitus wond, een doorligplek. De verpleging gaat daar altijd eerst mee aan de slag, bah geen pretje om te zien! Omdat hij alleen maar ligt is hij echt een hoopje ellende waardoor hij veel kracht in zijn armen en bovenlichaam is verloren. Weer mooi een klus voor ons! Lang leven de dethol!! Wel heel zielig eigenlijk zo’n mannetje. Hij heeft weinig hulp en steun van zijn familie, wat je toch echt wel nodig hebt in zo’n situatie. Daarna gaan we door naar de volgende patient, een meisje van 12 jaar met spina bifida, een open ruggetje. Ze ligt de hele dag in de woonkamer op een matras waardoor ze erg dik is. Ook zij heeft decubitus wonden. De laatste patiente heeft haar benen aan elkaar gebrand door een gasontploffing. Haar benen zijn met een operatie van elkaar los gemaakt en heeft heel wat huistransplantaties gehad. Ook zij had overgewicht en weinig kracht in haar bovenlichaam. Kortom, veel te doen voor ons! Is super om mensen te kunnen helpen. Bij elke patiënt krijg je altijd iets te eten en te drinken, dit is heel normaal in Indonesië. We zijn dan ook best een tijd bij de patiënt. Hier kunnen we als Nederlanders wel wat van leren, de patiënten krijgen hier alle aandacht! Op de terug weg eten we uiteraard nog wat langs de weg.

Kortom, erg indrukwekkende en leuke weken qua stage! We vermaken ons hier prima. Elk weekend hangen we de tourist uit. Afgelopen weekend zijn we naar Kaliurang gegaan om de Merapi vulkaan te beklimmen. Zaterdag hebben we de hele dag gegeten, gedronken en gechilld in ons eigen bamboe hutje waarbij we op z’n Indonesisch op de grond zaten. Ze hadden toast met omelet op de kaart wat we natuurlijk even geprobeerd hebben. De kip paniki, patatjes en de biertjes smaakten goed die avond! Jep, Marlou is om. Ze heeft ook geen keuze, wijn kennen ze hier niet! Daarna vroeg op bed want om 4 uur stond de 68 jarige gids met een ontbijtje voor ons klaar waarna we een uitgebreide briefing kregen over de tocht die we zouden gaan lopen, de lava tour. Als ontbijt hadden we toast, omelet en hagelslag! In het donker vertrokken we. In de groep zat ook de onderzoeker uit Tarzan, met z’n jezusslippers, afritsbroek en camera op z’n dikke buik. Het was een hele mooie tocht door super mooie natuur. We moesten met handen en voeten omhoog klimmen, wat onze gids met twee vingers in z’n neus deed! We hebben erg veel geluk gehad met het weer, er waren namelijk geen wolken waardoor we de vulkaan goed konden zien, super vet. Het was heel interessant om het hele verhaal over de uitbarsting te horen, aangezien we ook patiënten hebben die daardoor brandwonden hebben opgelopen. 5 uur later stond er weer een westers ontbijtje voor ons klaar en hadden we nog de hele dag! We zijn al druk bezig met het volplannen van ons volgende weekend.
Het is een lang verhaal geworden maar we willen graag alles met jullie delen ;) We zullen ook even foto’s online zetten. We hebben beide nu een Indonesisch nummer:
Marlou: + 628 12 33 65 32 34
Mirjam: + 628 12 33 64 34 34

Wij denken elke ochtend, als wij het zwembad in springen, in de brandende zon met 30 graden aan jullie ;)